Hermann Göring

Hermann Göring (1893 – 1946) – marszałek Rzeszy, Niemiecki as myśliwski z I wojny światowej (odniósł wówczas 22 zwycięstw powietrzne), w 1922 roku stąpił do nazistowskiej partii NSDAP i objął stanowisko szefa ochrony Adolfa Hitlera. W 1923 roku brał udział w nieudanym puczu w Monachium, w czasie którego zraniła go policyjna kula, gdy maszerował obok Hitlera na Odeonsplatz. Od maja 1928 roku był posłem do parlamentu niemieckiego – Reichstagu, a od 1932 roku jego prezydentem. Pierwszoplanowa rola, jaką odegrał w tworzeniu władzy dyktatorskiej, zapewniła mu wiele zaszczytów i pobłażliwości Hitlera. Który nie reagował na zamiłowanie Göringa do wystawnego życia połączonego z niekompetencją i kardynalnymi błędami w wykonywaniu obowiązków. W kwietniu 1933 roku objął urząd premiera Prus gdzie stworzył tajna policje Gestapa oraz dwa pierwsze obozy koncentracyjne. Minister Lotnictwa od maja 1933 roku zorganizował lotnictwo wojskowe Luftwaffe, którego naczelnym dowódca został w 1935 roku. W 1936 roku objął stanowisko pełnomocnika ds.. planu czteroletniego, a rok później kierownictwo państwowego koncernu przemysłowego jego imienia. Szczytowy okres jego kariery i wpływów przypadł na rok 1940, gdy samoloty Luftwaffe przyczyniły się do zwycięstwa armii hitlerowskiej w europie; w lipcu 1940 roku otrzymał specjalnie dla niego utworzony stopień marszałka Rzeszy. Klęska w bitwie o Anglię w 1940 roku, brak należytego wsparcia powietrznego dla armii niemieckiej okrążonej pod Stalingradem w 1942 roku i nasilające się naloty alianckie na Niemcy, którym Luftwaffe nie była w stanie przeciwdziałać, osłabiły jego pozycję. 20 kwietnia 1945 roku po raz ostatni widział się z Hitlerem w bunkrze w Berlinie, a w 3 dni później przekazał wiadomość że gotów jest działać jako następca Hitlera, co ten uznał za akt zdrady; Göring, pozbawiony wszelkich stopni wojskowych i wyrzucony z partii, został aresztowany przez Ss. 8 maja oddał się w ręce Aliantów. Wyrokiem Międzynarodowego trybunału wojskowego w Norymberdze został skazany na śmierć za zbrodnie wymienione we wszystkich punktach aktu oskarżenia, ale 15 października, na dwie godziny przed egzekucją popełnił samobójstwo rozgryzając kapsułkę z trucizną

Albert Kesselring

Urodzony w Markstett 20 listopada 1885 roku jako syn kuratora miejskiego. W 1904 roku rozpoczął karierę wojskową jako kadet. W 1906 roku otrzymał awans na podporucznika artylerii w bawarskim 4 pułku artylerii pieszej w Metz. Miasto to było jednym z największych garnizonów na terenie Niemiec. Podczas I wojny był między innymi oficerem sztabu 6 Armii. W 1925 roku został majorem, 1930 roku podpułkownikiem. W latach 1931 - 1933 dowodził 4 pułkiem artylerii w Dreźnie. Jako pułkownik, w 1933 roku objął dowództwo urzędu komisariaty lotnictwa, przyszłej Luftwaffe. W 1935 roku mianowany generałem majorem, 5 czerwca 1936 r. został szefem sztabu Luftwaffe, a w rok później objął dowodzenie nad III Okręgiem Lotniczym w Dreźnie. Jako generał porucznik w lipcu w lipcu 1938 roku objął dowództwo nad 1Flotą Powietrzną III Rzeszy. Na tym stanowisku dowodził siłami 1 Floty przeciw Polsce we wrześniu 1939 roku. 13 stycznia 1940 roku powierzone zostaje mu dowództwo 2 Floty Powietrznej. Na jej czele bierze udział w kampanii we Francji i Holandii. Latem i jesienią 1940 roku podległe mu lotnictwo atakuje Wielką Brytanię. Po upadku Francji, 19lipca 1940 roku zostaje mianowany feldmarszałkiem, a w czerwcu 1941 roku na czele przerzuconej na wschód 2 Floty Powietrznej, Kesselring do końca roku uczestniczy w operacjach prowadzonych przeciw ZSRR. W grudniu 1941 roku Kesselring obejmuje dowództwo Obszaru Operacyjnego Południe. W czasie brytyjskiej ofensywy w Afryce w listopadzie 1941 roku jest odpowiedzialny za 2 Flotę Powietrzną i kontakty z Naczelnym Dowództwem Sił Włoskich (Comando Supremo). W 1943 roku Kesselring obejmuje dowodzenie wszystkimi siłami III Rzeszy w basenie Morza Śródziemnego. Od chwili inwazji aliantów na Sycylię feldmarszałek Kesselring starać się będzie powstrzymać ich ataki. Jedynym jego sukcesem będzie zatrzymanie marszu alianckich 5 i 8 Armii w rejonie Monte Cassino.Front ustabilizuje się w tym miejscu na okres 6 miesięcy. Ranny w wypadku w Apeninach Kesselring musiał na 3 miesiące (23 października - 15 stycznia) przekazać dowodzenie generałowi von Vietinghoffowi. 10 marca 1945 roku otrzymał nominację na naczelnego dowódcę Obszaru Zachód, w miejsce gen. von Runsteda. Po tym krótkim epizodzie ponownie powrócił do Włoch i przejmuje uprawnienia naczelnego dowódcy Obszaru Południe. 24 kwietnia 1945 roku Kesselring rozpoczyna negocjacje z aliantami w sprawie kapitulacji. Podległe mu jednostki poddają się 2 maja 1945 roku. W 1947 roku Kesselring stanął przed trybunałem Brytyjskiego Sądu Wojskowego w Wenecji i zostaje skazany na karę śmierci za egzekucję 335 włoskich cywilów. Karę śmierci zamieniono mu na dożywocie. Ułaskawiony w 1952 roku ze względu na stan zdrowia, zmarł 16 lipca 1960 roku.

Werner „Vati” Mölders

Werner Mölders urodził się 18 marca 1913 roku w Gelsenkirchen w Zagłębiu Ruhry. Wstąpił do wojska w roku 1932. Po dwóch latach ukończył Szkołę Wojenną w Dreźnie (Kriegsschule Dresden). Początkowo służył w piechocie (jako podporucznik saperów w 2 Pułku Piechoty w Olsztynie), jednakże po pierwszym, przypadkowym locie samolotem, całkowicie przeorientował swoje zainteresowania. Wstąpił do nowo tworzącej się Luftwaffe i po szkoleniu lotniczym został wysłany 1 lipca 1935 r. do Fliegergruppe Schwerin, następnie zaś, 1 kwietnia 1936 r., został przeniesiony do eskadry szkolnej (Schulstaffel) JG 134 i przez 2 lata był instruktorem w Wiesbaden.
Swoją błyskotliwą karierę Mölders rozpoczął w Hiszpanii w 1938 r., kiedy to zgłosił się na ochotnika do Legionu Condor i objął w kwietniu dowództwo 3. eskadry J/88. Pomiędzy 15 lipca a 3 listopada 1938 r. zestrzelił 14 samolotów (15. samolot, zgłoszony przez Möldersa 23 września, został odrzucony przez wydział weryfikacyjny RLM): 11 I-16, 2 I-15 oraz 1 SB-2. Tym samym Mölders uzyskał największą liczbę zwycięstw spośród pilotów Legionu Condor. Został odznaczony Spanienkreuz in Gold mit Schwertern und Brillanten. Po powrocie z Hiszpanii wziął udział w organizowaniu i szkoleniu Jagdwaffe. W momencie wybuchu II wojny światowej był Staffelkapitänem 1./ JG 53 „Pik As” w stopniu kapitana.
Podczas gdy niemieckie wojska wkraczały do Polski, JG 53 stacjonował na zachodnich granicach Rzeszy. Swoje pierwsze zwycięstwo w II wojnie światowej odniósł Mölders 21 września 1939 roku, zestrzeliwując francuskiego Curtissa H-75A z GC II/5, pilotowanego przez sierżanata Queginera. 1 listopada Hauptmann Mölders został dowódcą III/ JG 53. Podczas „dziwnej wojny” odniósł kolejnych 8 zwycięstw, które zapewniły mu obie klasy Krzyża Żelaznego.
27 maja 1940, w porannym locie, Mölders zestrzelił 2 francuskie Curtissy, osiągając w ten sposób próg 20 zwycięstw powietrznych (podczas II wojny światowej). Za ten wyczyn został jako pierwszy pilot w Luftwaffe odznaczony w dniu 29 maja 1940 r. Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Jednakże
5 czerwca, po ustrzeleniu kolejnego dubletu (Bloch i Potez63) szczęście opuściło Möldersa. W trakcie walki z grupą francuskich D.520 z GC I/3 i GC II/7 podporucznik Pommier-Layragues (GC II/7) trafił maszynę Möldersa, zmuszając go do skoku ze spadochronem z małej wysokości. Mölders dostał się do francuskiej niewoli, ale już dwa tygodnie później został z niej (na skutek układu o zwieszeniu broni) zwolniony i wrócił do Niemiec, gdzie 19 lipca został awansowany do stopnia majora. 27 lipca powierzono mu dowództwo JG 51. W czasie walk ponad Francją Mölders zestrzelił łącznie 25 samolotów, stając się najskuteczniejszym niemieckim pilotem tzw. „bitwy o Francję”.
28 lipca Mölders poprowadził formacje swojego pułku nad Anglię. Była to pierwsza misja „Vatiego” od czasu feralnego 5 czerwca. W rejonie Dover piloci I i II Gruppe starli się z brytyjskimi Spitfire’ami z 41 i 74 Sqn. Mölders ponownie miał pecha. Co prawda „Vati” trafił jednego Spita, ale wkrótce wręcz okrążyły go inne. Mölders zainkasował kilka serii i wszystko skończyłoby się bardzo źle, gdyby nie pomoc Oberleutnanta Leppla, który zestrzelił Spita siedzącego „Vatiemu” na ogonie. Dzięki temu Mölders mógł bezpiecznie opuścić pole powietrznej bitwy i kilkadziesiąt minut później dotarł do bazy w Wissant we Francji, lądując przygodnie „na brzuchu”. Po opatrzeniu ran
(postrzelono go w obie nogi) został, na rozkaz samego Göringa, odesłany do wygodnego szpitala Luftwaffe w Berlinie.
Nie minął jednak nawet miesiąc, a „Vati” był już z powrotem w swojej jednostce.
31 sierpnia zestrzelił aż 3 samoloty w jednej akcji, 20 września zaś w rejonie Dover zaliczył dublet, dzięki czemu liczba jego powietrznych zwycięstw wzrosła do 40 (liczone od początku II wojny światowej). Z tej okazji następnego dnia „Vati” otrzymał Liście Dębowe do Krzyża Rycerskiego (jako drugi
w Wehrmachcie – po Eduardzie Dietlu). 22 października był kolejnym wielkim dniem Möldersa – w jednej akcji zestrzelił 3 Hurricane’y, osiągając jako pierwszy pilot Luftwaffe wynik 50 zwycięstw powietrznych (podczas II wojny światowej). Łącznie w okresie bitwy o Anglię Mölders odniósł 28 zwycięstw powietrznych, plasując się na 4. miejscu w tabeli najskuteczniejszych niemieckich pilotów tej bitwy. W jej końcowej fazie miał na koncie łącznie 54 zestrzelone samoloty (nie licząc zestrzelonych w Hiszpanii).
W listopadzie 1940 r. „Vati” awansował do stopnia podpułkownika.
Aż do początku maja 1941 roku Mölders kontynuował loty nad Kanał La Manche, dzięki czemu jego konto wzrosło do 68 zestrzelonych maszyn.
22 czerwca 1941 r. Mölders wraz ze swym pułkiem wkroczył do akcji przeciw Sowietom. Tego dnia „Vati” zestrzelił 4 samoloty (1 I-153 oraz 3 SB-2) i otrzymał Miecze do Krzyża Rycerskiego z Liśćmi Dębowymi (dzień wcześniej jako pierwszy żołnierz Wehrmachtu otrzymał to odznaczenie Adolf Galland; Mölders był więc drugim żołnierzem odznaczonym Mieczami). 30 czerwca zestrzelił 5 SB-2, podwyższając swe konto do 82 zwycięstw podczas II wojny, bijąc przy tym rekord „Czerwonego barona” – Manfreda von Richthofena z I wojny światowej (80 zwycięstw powietrznych). 15 lipca 1941 Mölders odniósł swoje 100. oraz 101. zwycięstwo i został pierwszym pilotem myśliwskim w historii, który zestrzelił 100 samolotów (liczone od początku II wojny światowej). Następnego dnia otrzymał jako pierwszy żołnierz Wehrmachtu Brylanty do Krzyża Rycerskiego z Mieczami i Liśćmi Dębowymi. W momencie kiedy miał ogółem 115 zestrzeleń dowództwo Luftwaffe zakazało mu dalszych lotów bojowych.
28-letni Werner Mölders został awansowany do stopnia pułkownika i 7 sierpnia 1941 r. mianowany Generalnym Inspektorem Pilotów Myśliwskich.
Kres nie tylko karierze, ale i życiu Möldersa położył wypadek lotniczy. 22 listopada 1941 r. samolot He-111, którym leciał on z Krymu (gdzie wizytował III/ JG 77) na pogrzeb Ernsta Udeta do Berlina, musiał na skutek bardzo złej pogody przymusowo lądować w okolicach Wrocławia. Lądowanie przy fatalnej widoczności zakończyło się całkowitym rozbiciem samolotu, Mölders i pilot bombowca zginęli na miejscu, ocalał natomiast adiutant Möldersa – major Wenzel. Źródła podają rozbieżne informacje dotyczące okoliczności wypadku. Według niektórych zawiódł najpierw jeden, a potem i drugi silnik bombowca, zdaniem innych maszyna uderzyła w komin fabryczny koło lotniska Breslau-Gandau (w tamtej okolicy funkcjonowało wówczas kilka dużych zakładów przemysłowych).
20 grudnia JG 51 otrzymał na cześć asa honorową nazwę „Mölders”
Dzięki osobistym cechom takim jak: inteligencja, odpowiedzialność, opiekuńczość i bezpośredniość w stosunku do swoich pilotów Mölders szybko zyskał sobie oddanie podwładnych, czego wyrazem było nadaniu mu przydomku „Vati” („tatuś”, „ojczulek”). Pseudonim ten stał się tak popularny, że został prawie jego drugim nazwiskiem.

Mölders odniósł oficjalnie 115 zwycięstw powietrznych, z czego 14 zestrzeleń w czasie wojny domowej w Hiszpanii, 68 na froncie zachodnim i 33 na froncie wschodnim.

Zwycięstwa: 115

Odznaczenia: Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębowymi, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernes Kreuzes mit Eichenlaub, Schwertern und Brillianten), Złoty Krzyż Hiszpański z Mieczami i Brylantami
(Spanienkreuz in Gold mit Schwertern und Brillanten)

Jednostki: J/88, JG 53, JG 51

Walter “Gulle” Oesau


Walter “Gulle” Oesau urodził się 28 czerwca 1913 w Farnewinkel, w Holst w regionie Dithmarschen. Wstąpił do wojska w roku 1933 i służył w pułku artylerii. W roku 1934 został Fahnenjunkrem i brał lekcje pilotażu w Deutschen Verkehrfliegerschule. Po ukończeniu szkolenia lotniczego został wysłany do Jagdgeschwader “Richthofen”. Leutnant Oesau był jednym z pierwszych pilotów myśliwskich, którzy w kwietniu 1938 znaleźli się w J/88 w Hiszpanii. Tutaj służył w 3. J/88 i odniósł dziewięć zwycięstw. Został jednym z zaledwie 27 kawalerów Spanienkreuz in Gold mit Brillanten. W trakcie tej kampanii został także ranny i otrzymał Verwundeten-Abzeichen für deutsche Freiwillige im spanischen Freiheitskampf. 1 marca 1939 Oesau wstąpił do Stabsschwarm I./JG 2. 12 lipca Oberleutnant Oesau został mianowany Staffelkapitänem 1./JG 20, która została później przemianowana na 7./JG 51. 13 maja 1940 Oesau odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w II Wojnie Światowej. Kampanię francuską ukończył z pięcioma zestrzeleniami na koncie. 18 sierpnia 1940 stał się piątym pilotem Luftwaffe, który odniósł 20 zwycięstw w II WŚ, co przyniosło mu odznaczenie Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes. 25 sierpnia 1940 Hauptmann Oesau został mianowany Gruppenkommandeurem III./JG 51. 11 listopada 1940 stał się Gruppenkommandeurem III./JG 3; dowodził tym dywizjonem na froncie wschodnim, gdzie ruszyła inwazja na ZSRR. 5 lutego 1941 odniósł swoje 40 zwycięstwo, 6 lutego otrzymał Eichenlaub (nr 9) do Ritterkreuza. 30 czerwca odniósł 50 zwycięstwo. 10 lipca 1941 zgłosił 5 zestrzelonych samolotów, będących jego 64.-68. zwycięstwami. 11 lipca odniósł 70. zwycięstwo, 15 lipca na jego koncie znalazło się 80 zwycięstw i stał się zaledwie trzecim żołnierzem odznaczonym Schwerten. W końcu lipca 1941 został skierowany na front zachodni w celu objęcia dowodzenia JG 2. 26 października odniósł 100. zwycięstwo, będąc trzecim pilotem Luftwaffe, któremu udało się tego dokonać. Zabroniono mu odbywania dalszych lotów bojowych, ponieważ uznano jego doświadczenie bojowe i zdolności dowódcze jako zbyt wartościowe, aby wystawiać je na dalsze ryzyko, pełnił więc szereg funkcji sztabowych, w tym Jagdfliegerführer 4 Brittany. 12 listopada 1943 Oberst Oesau powrócił do walki, gdy po śmierci Obersta Hansa Philippa (206 zwycięstw, Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Schwerten) został mianowany Kommodorem JG 1. Wkrótce odniósł co najmniej 14 zwycięstw, latając przeciw formacjom czterosilnikowych bombowców B-17 i B-24. 11 maja 1944 Oesau, prowadzący trzy samoloty Stabsschwarmu, wystartował z Paderbornu w celu przechwycenia alianckiej formacji bombowej kierującej się na północno-wschodnią Belgię i Luksemburg. Podczas ataku na bombowce został zaatakowany przez P-38 eskorty. W efekcie walki został zestrzelony na swoim Bf 109G-6/AS (W.Nr. 20601) “zielona 13” k. St. Vith i poniósł śmierć. “Gulle” Oesau odniósł127 zwycięstw w ponad 300 lotach bojowych, z czego 9 zestrzeleń w czasie wojny domowej w Hiszpanii, 74 na froncie zachodnim, w tym 14 czterosilnikowych bombowców (jeden B-17 to eingültige Vernichtung) i 44 na froncie wschodnim.

Zwycięstwa: 127
Odznaczenia: Krzyż Rycerski z Liśćmi Dębowymi i Mieczami

Jednostki: J/88, JG 51, JG 3, JG 2, JG 1.


Legenda

:: Fahnenjunker - podchorąży

:: Deutschen Verkehrfliegerschule - tyle co Niemiecka Szkoła Pilotów Komunikacyjnych

:: Spanienkreuz (Krzyż Hiszpański) - z mieczami dla kombatantów - ochotników Legionu Condor lub uczestników nalotu na pancernik Deutschland koło Ibizy 29 maja 1937 r., odwetowego ostrzału Almerii 31 maja 1937 r. lub nalotu na niemieckie statki koło Palmy w maju 1937 r., bez mieczy dla cywili - pilotów łącznikowych lub personelu technicznego. Przyznawany w sześciu klasach: brązowy z mieczami - 8462, brązowy bez mieczy - 7869, srebrny z mieczami - 8304, srebrny bez mieczy - 327, złoty z mieczami - 1126 i złoty z mieczami i diamentami, za wybitną służbę, wręczany osobiście przez Hitlera - 27. 14 kwietnia 1939 Hitler ustanowił specjalną wersję bez mieczy dla krewnych poległych żołnierzy, przyznano jej ok. 315 sztuk.

:: Verwundeten-Abzeichen für deutsche Freiwillige im spanischen Freiheitskampf - (Odznaka Za Rany Dla Niemieckich Ochotników W Hiszpańskiej Walce Wyzwoleńczej), 22 maja 1939, czarna za jedną lub dwie rany, srebrna za trzy i więcej, był też nie wprowadzony projekt złotej za ponad pięć ran. Przyznano tylko 182 czarne i jedną srebrną.

:: Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes (Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego) - 1 września 1939, przyznawany żołnierzom za ciągłe akty bohaterstwa, dowódcom za przeprowadzenie operacji bojowej, w Luftwaffe wg. punktów, Kriegsmarine wg. tonażu zatopionych jednostek. Przyznano ok. 7200 sztuk. W czerwcu 1940 wprowadzono Liście Dębowe, das Eichenlaub (nadano 853), w 1941 Miecze, Schwerten (przyznano 159), w czerwcu 1941 Diamenty, Brillanten (przyznano 27). Das Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit Goldenen Eichenlaub mit Schwerten und Brillanten ustanowiony 29 grudnia 1944 do nadania w dwunastu egzemplarzach przyznano tylko jeden, 1 stycznia 1945, pilotowi Hansowi-Ulrichowi Rudlowi.